Αντίο λοιπόν,
ψυχή της γλύκας, προσμονή της πίκρας…
Αστέρι χρυσαφί και μαύρο,
απ’ τον Παράδεισο και απ’ τον πόνο,
απ’ την Αγάπη κι απ’ την κόλαση…
Εγώ περίμενα στην γωνία
τρία τέταρτα και κάτι μήνες,
πάνω από χρόνο..!
Τραγούδια ακουγόντουσαν από εκεί που χάθηκες.
Ο αέρας με γελούσε με κομμάτια της φωνής σου.
Με ζεσταίναν οι ακτίνες που άφησες
κι έτσι πάγωσα μόνος και έγινα θρύψαλα,
κομμάτια από κρύσταλλο στην άδεια παλάμη σου,
που εσύ πέταξες πίσω χωρίς να κοιτάξεις…
