Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ από τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών Αυστραλίας

 

Η ΡΙΖΑ

Απ’ το νερό το άγιο πού ‘πιαμε ψηλά στον Παρνασσό

κι απ’ το ψωμί που ζύμωσε η μάνα μας στην Κρήτη,

βγήκε λυγμός, καθώς μισεύαμε στην θάλασσα..

Αποσκευές του πόνου οι μνήμες σα φωτιά,

αλλά και θύμησες λαμπρές από την Ήπειρο ως την Κρήνη,

που τις βαστήξαμε σιμά στου ταξιδιού την δίνη..

Τα πανηγύρια μας στην Ρούμελη και τον Μωριά..

Την Παναγιά..

Τον τρύγο απ’ τα αμπέλια μας..

Την ρίζα!

Αυτήν εφυλακίσαμε στο κόρφο μας βαθιά,

σαν την Ανάσταση  στην πέτρινη καρδιά μας,

για να βλαστήσουν πάνω της δενδρά καινούργια με κλαριά

ολάνθιστα, στην ξενιτιά!

…………………

Λοιπόν μη μας ρωτάτε αν αλλάξαμε.

Γιατί δεν φύγαμε ποτέ! Και δεν ξεχάσαμε..

Αφού ποτές δεν αρνηθήκαμε την ΡΙΖΑ!