Κρύψε το φώς σου,
μην λάμπεις στο ροζ της αυγής,
μην φυσάς την ανάσα της νύκτας στο αίμα μου..!
Θα γείρω όπου πέρασες, δειλά να μετρήσω,
ξανά και ξανά απ’ την αρχή πόσο φέγγεις..!
Μεγαλώνουν οι μέρες κι ας μπαίνει χειμώνας
και στον πάγο γλυκιά μουσική,
που το χιόνι ζεσταίνει και λιώνει..
Το φεγγάρι είναι λίγο σαν ανθίσει η καρδιά σου.
Όταν γίνεις λουλούδι ανοιγμένο,
θα ‘μαι ήδη τρελός απ’ τη μέθη σου.
Με σαΐτα στο στήθος όσο κι αν περιμένω,
θα ‘ναι τόσο γλυκό να πεθαίνω, αφού είσαι μέσα μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου