Μπαλκόνι τον Αύγουστο

 

Ντύνω την ζωή μου με την Αγάπη του Αύγουστου,

ξημέρωμα πάθους στους δρόμους του Σάββατου..

Εγώ να θυμάμαι καλά τον χαμένο παράδεισο:

Μπαλκόνι στην νύχτα, Φεγγάρι που γέμισε.

Την ζέστη του ακόμα κρατώ με τα νύχια μου,

σε μια άδεια αγκαλιά..

στον μεγάλο Χειμώνα..

σε καρδιά από γυαλιά... Πόσο ακόμα

θα λάμπει η σπίθα στην στάχτη που κάηκε..;

Ιδρώτας θα λούζει σεντόνια μονόχνωτα..;

Τυλίγω με σένα κι απόψε την σκέψη μου

και πέφτω γλυκά..

σαν να πέφτω με σένα..