Φάσμα ονείρων
κι ανίερων πόθων το
θαύμα,
ένα ξέμπλεκο δάκρυ,
σε χιλιόμετρα φως μυροβόλησε νάμα…
Στου χρόνου το κλάμα
μικρή ηλιαχτίδα παγίδα,
σε είδα…
Πως μέριασε η στάχτινη
πίκρα με μιάς..!
Στην πίσω μεριά της,
μυριάδες στρατιές αρχαγγέλων μ’ αγγίξαν,
στην πληγή του καιρού
μου βουτήξαν και ρίξαν
απαλή διαμαντόκεντη
λάμψη..
Όνειρων στέμμα.,
μπολιάζεις με άστρινο
φως
του κόσμου το τέλμα..
Με λουλούδια αντί για
κουπιά
η Αργώ μου βουλιάζει
αργά
και φθάνει στο
τέρμα..
