Ο κόσμος γεμίζει με άδειες
κουβέντες
σκηνές στριμωγμένες στις
στάσεις, στο τραίνο.
Ρομπότ που ιδρώσαν,
να βρουν ότι δώσαν,
ποτέ δεν τελειώσαν, ποτέ τους
δεν νοιώσαν..
Της Αφροδίτης το άρωμα,
με φιλιά ως το χάραμα,
δεν μυρίσαν ποτέ· μείναν κάτω απ’ το πάπλωμα μόνοι..
Στης Αφροδίτης την θάλασσα,
τα γρανάζια τους χάλασαν·
κι έτσι μόνοι γυμνοί
ξενυχτήσανε στ’ άδειο σεντόνι.
Θα γεμίσω του κόσμου τις άδειες
κουβέντες,
μ’ έρωτα στις πλατείες, στις
στάσεις, στο τραίνο.
Τα ρομπότ έχουν πάθος
και ψυχή κατά βάθος!
Φταίνε αυτοί που συνδέσαν τα
γρανάζια τους λάθος.
Της Αφροδίτης το Άρωμα,
θα κυλήσω στο πάτωμα..
Το φεγγάρι του Αυγούστου να
βγούνε να δουν στο μπαλκόνι!
Στης Αφροδίτης την θάλασσα,
τα γρανάζια τους χάλασα,
να μην μείνουν ποτέ, στο
σεντόνι τους τώρα πια μόνοι.
