Η Άληκτη Ανάγκη

 

Ω Ανάγκη, μητέρα του Αγώνα,

σκληρή κι αποτρόπαια κόρη θεά

σαν θηλειά του Αιώνα.

Αποπνέεις τον ούριο άνεμο, μόνο όταν θέλεις…

Ξενυχτάς να χτυπήσεις απότομα, Εσύ όπου κρίνεις…

κι αποκρίσεις δεν δίνεις ποτέ, πουθενά.

 

Αναλώσιμα όργανα, κούκλες του πόνου,

οι ψυχές των Θνητών αγκαλιάζονται γύρω σου πίνοντας κώνειο,

απ’ τον Άγιο κρατήρα που στο χέρι κρατάς

και αχόρταγα δίνεις,

όταν θέλεις εσύ κι όπου κρίνεις…

 

Ω ανάγκη, Ιφιγένειας γένος

ποτέ δεν ξεχνάς..

Τις τροχιές σου στο Σύμπαν τραβάς

σαν δικός σου να είναι ο κόσμος

ο Μέγας, ο ψεύτικος,

ο Πολύς και ο λίγος,

πολύ λίγος να νοιώσει των ανθρώπων το άληκτο κλάμα…