Η Σφαίρα

 

Εσύ; Εγώ ναι..!

Σ’ αγαπώ στο Παρόν που αγγίζει το Σύμπαν..

Πως κρατάν τα λουλούδια του κάμπου,

μυρωδιά απ’ το κορμί σου..!

Πως σ’ αγγίζουν οι Θάλασσες,

κύμα και απανεμιά η ψυχή σου..!

Πως γλυκαίνει η φωνή σου το ξημέρωμα..!

Στων φιλιών σου τα ίχνη, περπατώ και πεθαίνω,

σαν την ζάλη απ’ την γύρη,

σαν ποτό στο ποτήρι,

Ομορφιά και βραχνάδα

και στους βράχους ακτίνα..

Ανεμώνα και θάλασσα,

Ανεμώνα και άνεμος,

αστραπή που τα χέρια μου κλείσαν.

Το μυαλό μου χαϊδεύει γυμνό το κορμί σου..

Θάνατος, πυρετός, εφιάλτης και άνοιξη..

Λύτρωση, πειρασμός και βουτιά στην Ανάσταση..

Σ’ αγαπώ δίχως τέλος στον μεγάλο ορίζοντα..

Σ’ αγαπώ και μια σφαίρα θα γράψει το τέλος._

Η Σαΐτα

Κρύψε το φώς σου,

μην λάμπεις στο ροζ της αυγής,

μην φυσάς την ανάσα της νύκτας στο αίμα μου..!

Θα γείρω όπου πέρασες, δειλά να μετρήσω,

ξανά και ξανά απ’ την αρχή πόσο φέγγεις..!

Μεγαλώνουν οι μέρες κι ας μπαίνει χειμώνας

και στον πάγο γλυκιά μουσική,

που το χιόνι ζεσταίνει και λιώνει..

Το φεγγάρι είναι λίγο σαν ανθίσει η καρδιά σου.

Όταν γίνεις λουλούδι ανοιγμένο,

θα ‘μαι ήδη τρελός απ’ τη μέθη σου.

Με σαΐτα στο στήθος όσο κι αν περιμένω,

θα ‘ναι τόσο γλυκό να πεθαίνω, αφού είσαι μέσα μου..