Απέθαντη Άνοιξη

Ατίθαση Άνοιξη,

βγήκες με φόρεμα Φως

στον βοριά που οι αχτίδες χορεύουν,

να ψάξεις βαθειά

τα συντρίμμια ενός Ήλιου να δέσεις ζεστά στις παλάμες σου..

Τι κι αν ο αγέρας φυσά και λερώνει το χώμα;

Εσύ απλώνεις το χρώμα και καις

μυρωμένα λουλούδια, μπογιές,

μεθυσμένες σπονδές στο απέραντο Αύριο!

 

Απέθαντη Άνοιξη,

στ’ άπονα σύνορα..

Γράψε με, σβήσε με, άσε με..

Να γράφω..

Να σβήνω..

Να αφήνω,

χείμαρρους απ’ τα μαλλιά σου να με χτυπούν

αριστερά στο στήθος.

Μπαλκόνι τον Αύγουστο

 

Ντύνω την ζωή μου με την Αγάπη του Αύγουστου,

ξημέρωμα πάθους στους δρόμους του Σάββατου..

Εγώ να θυμάμαι καλά τον χαμένο παράδεισο:

Μπαλκόνι στην νύχτα, Φεγγάρι που γέμισε.

Την ζέστη του ακόμα κρατώ με τα νύχια μου,

σε μια άδεια αγκαλιά..

στον μεγάλο Χειμώνα..

σε καρδιά από γυαλιά... Πόσο ακόμα

θα λάμπει η σπίθα στην στάχτη που κάηκε..;

Ιδρώτας θα λούζει σεντόνια μονόχνωτα..;

Τυλίγω με σένα κι απόψε την σκέψη μου

και πέφτω γλυκά..

σαν να πέφτω με σένα..