Ακρίτας Αετός

Φωτιά και πέτρα ατσάλινη ο δρόμος σου..

Μ’ αγέρωχο σεργιάνι ανεβαίνεις

εκεί ψηλά, που κι οι θεοί δακρύσανε και σάλεψαν

στην ομορφιάς το θάμα..

Εκεί μένεις!

Στα κάστρα τ’ ουρανού τα αέρινα..

Στ’ ανδρίκια μονοπάτια τα θεώρια

πετάς ατίθασος αγέρας, αρχηγός

στο Φως, Δικέφαλος Αϊτός,

πάνω απ’ τα όρη και τα όρια!

 

Ατίθασης γενιάς του Δία γιός..

Ακρίτας που δεν γνώρισε τον ίσκιο...

Την αστραπή εκαβαλίκεψες και δάμασες

με βλέμμα Φοίβου πορφυρό και αετίσιο.

 

Νύχτα σ’ ανάθρεψε ο Σείριος που έκαιγε,

σε δρύινη πλαγιά με ρημοκλήσι

του Αη-Λιά φωλιά, πηγή ατέρμονη,

την βράχινη Ψυχή για να αποκτήσεις..

Ξωμάχος των βουνών, έρως ανέσπερος..

Φρουρός των ξωτικών και της Νεφέλης..

Στο Άπειρο εβούτηξες γυμνός

Προσκυνητής στην ομορφιά της Οικουμένης.