ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ από τον Δήμο Αμπελοκήπων - Μενεμένης

 ΑΝΑΤΟΛΗ  ΜΑΣ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΘΑΛΑΣΣΑ

Ποιος τρύγησε τ’ αμπέλια μας και στάζουν αίμα;

Αντίς για νάμα ηλιογέννητο της Μόρφου,

βγάζουνε δάκρυ άνυδρο, ξερό, 50 χρόνια..

Ποιος το ‘πε πως δεν έχουν πια καρδιά; Δεν τους την πήραν!

Το χώμα βάσταξε γερά την ρίζα ακέρια, ζωντανή  στο Ριζοκάρπασο,

γιατί το μπόλιασαν οι αιώνες με Ψυχή,

Λόγο με Τέχνη και τραγούδισμα πουλιών στο Πενταδάκτυλο.

 

Εμείς μ’ αυτά ζωσμένοι δεν σκιαχτήκαμε,

αυτοί που παίζουν με αρβύλες και φωτιά να φοβηθούνε!

Γιατί ‘ναι η φύτρα μας παλιά κι ασκούριαστη στη Λάπηθο,

σαν το κλειδί του σπιτικού μας στη Κερύνεια..

Στων ακριτών το διάβα δέσαμε τη μοίρα μας με πάλεμα,

την μυρωμένη σε αυλές και πανηγύρια.

Ξένοι περάσαν κι άλλοτε πολλοί, μα δεν σταθήκανε,

γιατί εμάς Ανατολή μας είναι η θάλασσα,

η Λευτεριά και η ..Αμμόχωστος!

«ΕΠΟΣ, ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΦΩΣ» του Άρτ Κυδωνάκη

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΠΕΛΑΣΓΟΣ» μία ιδιαίτερη ποιητική συλλογή με τον τίτλο «ΕΠΟΣ, ΕΡΩΣ ΚΑΙ ΦΩΣ». Την συλλογή υπογράφει ο συνθέτης και ποιητής Άρτ Κυδωνάκης ο οποίος έχει βραβευθεί επανειλημμένα σε διαγωνισμούς ποίησης και στίχου.

Τα ποιήματα του Άρτ Κυδωνάκη, διακρίνονται από ένα επικολυρικό ύφος πλούσιο σε Ελληνικές εικόνες και χρώματα από την φύση και την Ιστορία μας. Πρόκειται για ένα υπερρεαλιστικό είδος γραφής, διαφορετικό από τα συνηθισμένα ρεύματα της εποχής μας, τα οποία αναλώνονται στην ξερή αποτύπωση της σύγχρονης υλιστικής κοινωνικής πραγματικότητας.

Αντιθέτως ο Άρτ Κυδωνάκης σκάβει βαθιά στην ρίζα των αισθήσεων, ψάχνοντας την λυτρωτική έπαρση που θα μας οδηγήσει τελικά στην ανάταση και την λάμψη. Το έργο του ποιητή αφομοιώνει πετυχημένα στοιχεία που ανάγονται σε παλαιότερους μεγάλους λογοτέχνες μας, έχει όμως τελικά την δική του ξεχωριστή ταυτότητα την οποία αξίζει να ανακαλύψετε.

Πηγή: "Αρχείον Πολιστισμού"

ΤΙΜΗΤΙΚΟΣ ΕΠΑΙΝΟΣ από τον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου

ΓΛΩΣΣΑ ΑΓΕΡΑΣΤΗ

Η μυροφόρα η λαλιά γεννήθη σε έναν βράχο,

που λούζανε μ’ ορμητικά κύματα οι Αιώνες,

στης Μέσης γης την θάλασσα στο νότιο το άκρο,

ξεχύθηκε αίφνης απ’ τον Νου, να διώξει τους χειμώνες.

 

Στην Κασταλία την πηγή ζυμώθηκε με μύθους,

κι έγινε φιλοσόφημα, μήτρα ιδεών σαν θάμα.

Της Τέχνης πυροδότημα, θεάτρων και ωδείων…

Γλώσσα αγέραστη, παλιά, μα έφηβη αντάμα!

 

Με αυτήν ετραγουδήσαμε σε μύρια πανηγύρια,

σε αυλές τριγύρω από φωτιές, στου Κλύδωνα τον κλήρο,

για ν’ αναστήσουμε βλαστούς από αίμα και θυμάρι…

Μούσα μας λεύτερη γλυκιά,

Γλώσσα θεών κληρονομιά κι Αγίων προσευχητάρι.

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ από τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών Αυστραλίας

 

Η ΡΙΖΑ

Απ’ το νερό το άγιο πού ‘πιαμε ψηλά στον Παρνασσό

κι απ’ το ψωμί που ζύμωσε η μάνα μας στην Κρήτη,

βγήκε λυγμός, καθώς μισεύαμε στην θάλασσα..

Αποσκευές του πόνου οι μνήμες σα φωτιά,

αλλά και θύμησες λαμπρές από την Ήπειρο ως την Κρήνη,

που τις βαστήξαμε σιμά στου ταξιδιού την δίνη..

Τα πανηγύρια μας στην Ρούμελη και τον Μωριά..

Την Παναγιά..

Τον τρύγο απ’ τα αμπέλια μας..

Την ρίζα!

Αυτήν εφυλακίσαμε στο κόρφο μας βαθιά,

σαν την Ανάσταση  στην πέτρινη καρδιά μας,

για να βλαστήσουν πάνω της δενδρά καινούργια με κλαριά

ολάνθιστα, στην ξενιτιά!

…………………

Λοιπόν μη μας ρωτάτε αν αλλάξαμε.

Γιατί δεν φύγαμε ποτέ! Και δεν ξεχάσαμε..

Αφού ποτές δεν αρνηθήκαμε την ΡΙΖΑ!

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ από το Λογοτεχνικό Περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ

«Ίωνες Αιώνες»

Φθινόπωρο φωτιάς..

Πάνω στο αλάτι χιλιάδων χρόνων, μπόλιασαν λόγο, ψυχή οι αιώνες,

πριν  να χαθούν σε μια στιγμή το ‘εικοσιδυό’..

Το αίμα σάστισε..  κατρακυλώντας  άγιο από την Έφεσο στην Αλικαρνασσό.

 Σταμάτησε...

να δει το πέλαγος μπροστά, που άλυκο έγινε, εκεί που ανθίζαν στις καρδιές  οι μυγδαλιές.

Ίωνες Αιώνες!

που την μορφή του Όμηρου βαστήξατε αντάμα στης κυρά Δέσποινας το κλάμα ..

ένας ακόμα πονερός που πέρασε, δεν μπόρεσε

να ξεριζώσει τα δενδρά στο Αϊβαλί και την Σμυρνέικη λάβα ν’ απομπάνει!

Αγέρας  θα ‘ρθει δυτικά απ’ τη θάλασσα, αποθέτοντας  τις βαριές πατημασιές αυτών που φύγαν,

εκεί που πρέπει..

εκεί που πάντα ήταν..

εκεί που πάντα ζει κρυμμένη η Ανάσταση!

 

Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων

Ελλάδα του Αγώνα

Πανώρια ηλιοσκέπαστη μήτρα της Υφηλίου

απ’ την φωτιά ανδρώθηκες 25 Μάρτη.

Μάννα αρχαίων ποιητών, ηχώ του Βυζαντίου,

νότια κι ανατολικά στερέωσες τον χάρτη.

 

Πληγές Ηρώων αετών,  σου άγιασαν το χώμα

κι ανέσπερη την φλόγα σου έσπειραν στους αιώνες

με Φως προγόνων κραταιών, αλώβητο στα χρόνια..

Στα Δερβενάκια έστησαν τους νέους Μαραθώνες.

 

Με αίμα, πίστη άλικη, λαχτάρα και αέρα

απ’ τον Μωριά ως τον Δούναβη εξάφνιασες την πλάση.

Με λιγοστούς αγωνιστές και βόλια μετρημένα

ανέστησες την Λευτεριά, στον ουρανό να φτάσει.

 

Γενναίων γη, σοφών πηγή, Ελλάδα του Αγώνα

Έλα και λάμψε απ’ την αρχή πάνω στον Παρθενώνα!

 

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ από την UNESCO Κεφαλληνίας - Ιθάκης

Αχ Ιθάκη!

Aχ Ιθάκη..!

Γλυκόπικρο ταξίδι στα μύρια κύματα,

με λιγοστές ανάσες σε ηλιόκαυτες ακρογιαλιές…

Εκεί που Κίρκες σε μαγέψανε και σε παράτησαν…

Σειρήνες στραπατσάρισαν την ρότα μιας ατίθασης ψυχής…

Συντρόφοι που δεν άντεξαν στο πάλεμα του άγριου Ποσειδώνα…

Τ’ αμπάρια μπάσανε αχτίδες στις ρωγμές τους, κόσμου Άπειρου,

μα ανίκανες εστάθηκαν να σου στεγνώσουν το πολύκαιρ’ όνειρο.

Απέδρασαν ανήμπορες γυμνές στο σφύριγμα του Αιόλου.

Ποια  ελπίδα ξέμεινε;

Ποιά πλοία των Φαιάκων θα σε ταξιδέψουν τώρα χωρίς πανιά,

στον Άγιο Νόστο;

Ποια Ναυσικά θα σου γιατρέψει τις ακάνθινες πληγές;

Αχ..! Μόνο η θάλασσα έμεινε ανοικτή πλέον έως το τέρμα…

Η θάλασσα και η καρδιά σου που δεν στέρεψε.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΙΣΧΥΛΟΥ από την ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Αργώ των στοχασμών

Σπορά Θεών, μήτρα του κόσμου ανέσπερη..

Λαλιά Ελληνική, Πατέρων Άσμα.

Φύτρα Νοός και του Διός Αγίασμα,

Λάμψη στο χάσμα.

Φάσμα υπέρχρωμου Φωτός, την νύκτα άστραψες

Μέτρο, Ρυθμό, Θυσία, Ανάταση, Ιδέα..!

Για τους θνητούς τους ‘λίγους’, Λόγος Άπειρος…

Δώρο απ’ τον Άχραντο Πυρσό του Προμηθέα.

 

Δια λογικής το σκότος μυροβόλησες χρησμούς

εκ των Μουσών το κάλλος, Αρμονία…

Πλεύση της σκέψης, άγερτο καράβι των Δελφών..

Μίτος Θησέα και πανί του Οδυσσέα.

 

Ω Λόγε θείε, Γόνε του Ερμή του Έλληνα,

κατέλυσες τους Γόρδιους Λαβύρινθους του Αγνώστου.

Με την Αργώ των στοχασμών τους εξεπέρασες!

Σοφίας κύημα Ιερό,

εσύ απέδωσες

Δόξας θυμίαμα προς τον Υιό του Ανθρώπου.