Οι Ακτές του Μύρου

 

Τι ακτές ήταν αυτές υπέροχες που τρόχισες την μνήμη σου..!

Στον κοχυλένιο τους Ορίζοντα σμίλεψες το μυαλό σου,

να βάφεται στο Χρώμα θαλασσί το Απέραντο…

Πόδια και χέρια βούτηξες αντίκρυ απ’ την Αντίπαρο,

στο Άγιο Αιγαίο…

Χαιρετισμοί ήτανε σαν φύσηξε ο Άνεμος,

φέρνοντας λάβα λιβυκή της Νιότης και του Πόρου,

να σ’ αναστήσουν…

Λιβάνι και Θυμίαμα οι ακρογιαλιές που πάτησες και κράτησες

σα φυλακτό, με πόθο αμάραντο..

Δεν τις παράτησες στο μίζερο αγιάζι, δεν τις πρόδωσες,

μόνο έδεσες τη ζήση σου μαζί τους,

ανάβαση ακατάπαυστη, σχεδόν ερωτική χωρίς σκοτάδι..

Η Παναγιά η Παντάνασσα σκαρφαλωμένη στο Άπειρο γκρεμνό ανατρίχιαξε!

Την Νύκτα μύρωσε απ’ τον βράχο της ψηλά…

Ένα κερί απ’ το ξωκλήσι της τρεμόπαιξε και σου ‘δειξε δειλά

τον δρόμο για τον Ήλιο τον Αέναο..

Νύμφη Ιερή

 

Αποσπερίσαμε Παρθένα Αθηνά,

στα σκαλοπάτια του υπέρλαμπρου Ναού σου..

Στοίβες γερμένες τα κομμάτια μας χαμαί

σαν τρύπες μαύρες στων Καιρών τη ζέση και την μπόρα..

Να σ’ αποθέτουν ύμνους ακατάπαυστους, λυγμούς

για σένα και για μας…

Που χάθηκες;

Ποια νύχτα μοίρασε στον  Πύθωνα τα μάτια μας;

Ποιος έκρυψε απ’ τον Φοίβο, του Ήλιου τους παλμούς;

Με ιαχές πληρώνουμε εδά και λίθινο αίμα,

σαν να ‘μαστε από σκόνη αλμυρή κι από ανάγκη..

Δεν είμαστε από σμίλη θεϊκή του αχράντου Δία; Πες..!

Ω Ιερή μας αλαβάστρινη θεά,

Ω Νύφη του μεγάλου Λογισμού, αντίκρισε μας!

Ήλιου Αρχή

 

Κουβαλήσαμε νύχτα την νύχτα έναν Ήλιο που άστραφτε

από φλόγες θερμές στο μεγάλο σκοτάδι.

Σε υπόγεια στεγνά το κορμί του δεν στράβωσε..

Δεν τον τύφλωσαν μέρες υγρές μεσ’ την λάσπη..

Από ιδρώτα αλμυρό, βρήκε χώμα και μπόλιασε

ηλιαχτίδες, που λέγαν η ζωή πως θ’ αρχίσει.

Τα καλούπια να σπάσουν και να γίνουνε όνειρα,

Οι μουγγοί να σωπάσουν στο φέγγος που θα ‘ρθει.

------- 

Ξεπαγιάσαμε κι όμως δεν πέσαμε.

Τα φτερά τα μεγάλα διαλέξαμε, ξανά μεσ’ την στάχτη.

Οι Προφητείες

 

Κόντρα να πάς, με το καράβι του Απόλλωνα,

μαρκάρισε το τ’ όνειρο δεξιά απ’ το τιμόνι,

σοφά σκαλίσματα να έχει η πλώρη σου  ζερβά

κι ολόισια  τρέξε στον θολό ορίζοντα του Χρόνου..

 

Φόρτωσε νύκτα, ανοικτά μέσα στο πέλαγο

Αρχαίο νόμισμα ο πλούτος της καρδιάς σου..

Δεν θα σ’ αφήσει να κυλάς της ρότας έρμαιο

Τιμή κι Ευθύνη να περνάς τις Συμπληγάδες!

 

Πέρνα τες με φουρτούνα μόνο, νηνεμιά δεν κάθεται,

κυλά στις φλέβες σου το σπόρι της Γενιάς σου.

Η ζήση σου βραχνή σαν κύματα αναπάντεχα,

που αλαφιασμένα θα ορμήξουν στα πανιά σου…

 

Οι δείκτες γείρανε δειλοί μικροί κι ανάξιοι,

και την πορεία σου τηρά ο Αποσπερίτης

ο φθονερός, λιμάνια δεν θα φέρει σύντομα,

ούτε χαρές, μόνο εσύ αν τον νικήσεις…

 

Κράτα γερά λοιπόν ότι κι αν λεν οι δόλιοι

Εσύ το ξέρεις, το λιμάνι είναι η καρδιά σου..

Οι συκοφάντες στα αμπάρια σου κρυφά,

το δίχτυ γνέθουν με της Λάχεσης το ψέμα…

 

Άνοιξη φύγε απ’ των γενναίων το κατάστρωμα!

Αυτοί το πάλεμα γουστάρουν και την νίκη.

Να πέσουν θέλουν μες το άνισο το ξάναμμα.

Οι προφητείες λεν θα χάσουν οι ‘χαμένοι’…

Ακρίτας Αετός

Φωτιά και πέτρα ατσάλινη ο δρόμος σου..

Μ’ αγέρωχο σεργιάνι ανεβαίνεις

εκεί ψηλά, που κι οι θεοί δακρύσανε και σάλεψαν

στην ομορφιάς το θάμα..

Εκεί μένεις!

Στα κάστρα τ’ ουρανού τα αέρινα..

Στ’ ανδρίκια μονοπάτια τα θεώρια

πετάς ατίθασος αγέρας, αρχηγός

στο Φως, Δικέφαλος Αϊτός,

πάνω απ’ τα όρη και τα όρια!

 

Ατίθασης γενιάς του Δία γιός..

Ακρίτας που δεν γνώρισε τον ίσκιο...

Την αστραπή εκαβαλίκεψες και δάμασες

με βλέμμα Φοίβου πορφυρό και αετίσιο.

 

Νύχτα σ’ ανάθρεψε ο Σείριος που έκαιγε,

σε δρύινη πλαγιά με ρημοκλήσι

του Αη-Λιά φωλιά, πηγή ατέρμονη,

την βράχινη Ψυχή για να αποκτήσεις..

Ξωμάχος των βουνών, έρως ανέσπερος..

Φρουρός των ξωτικών και της Νεφέλης..

Στο Άπειρο εβούτηξες γυμνός

Προσκυνητής στην ομορφιά της Οικουμένης.

Οι Ευχές

Πέσε αστέρι του υψηλού Ωρίωνα,

Νύχτα του θέρους  στο λιβάδι με τις κέρινες ψυχές,

να λιάσεις τα κορμιά μας με την μαγική αχνή σου σκόνη..

Ευχή δεν πρόλαβαν να κάμουν οι θνητοί,

μόνο σε θαύμασαν να φέγγεις στον Ορίζοντα..

Και μετά πέστρεψαν στον μύλο που άλεθαν,

εκεί που λάξευαν γυμνοί τα όνειρα τους….

Αχ οι ευχές..!

Πόσο πλανεύτρες είναι οι κατεβασιές του Πήγασου..!

Με τα φτερά του, ο Ίκαρος τις πήρε και τις έκαψε στην θάλασσα,

πριν ανατείλεις..

Δικαίωσης Δικαίωμα

Σάλπιγγες λέγανε,

ότι ο Ήλιος ο Αφέντης θα φανεί στην κουρασμένη νύκτα,

αν και τον Ύμνο του, δεν τόλμαγαν ακόμα να ψελλίσουν

τα πουλιά, που ‘χαν ξυπνήσει ανυπόμονα…

Τα βράδια τα πολλά την γεύση εμάραναν

με οξύ και κώνειο,

κι η όσφρηση δειλή αφουγκραζόταν τα όμορφα σημάδια,

δεν το πίστευε..

Το θαύμα..!

Οι αχτίνες χύθηκαν σα πέλαγος που ορθό ανασηκώθηκε..

Γίγαντας Φοίβος όρμηξε με Λάμψη ατέρμονη.

Άστραψε στην Ανατολή κι ο κόσμος σείστηκε!

Μέρα πλατειά,

Δικαίωσης δικαίωμα…

Η Άληκτη Ανάγκη

 

Ω Ανάγκη, μητέρα του Αγώνα,

σκληρή κι αποτρόπαια κόρη θεά

σαν θηλειά του Αιώνα.

Αποπνέεις τον ούριο άνεμο, μόνο όταν θέλεις…

Ξενυχτάς να χτυπήσεις απότομα, Εσύ όπου κρίνεις…

κι αποκρίσεις δεν δίνεις ποτέ, πουθενά.

 

Αναλώσιμα όργανα, κούκλες του πόνου,

οι ψυχές των Θνητών αγκαλιάζονται γύρω σου πίνοντας κώνειο,

απ’ τον Άγιο κρατήρα που στο χέρι κρατάς

και αχόρταγα δίνεις,

όταν θέλεις εσύ κι όπου κρίνεις…

 

Ω ανάγκη, Ιφιγένειας γένος

ποτέ δεν ξεχνάς..

Τις τροχιές σου στο Σύμπαν τραβάς

σαν δικός σου να είναι ο κόσμος

ο Μέγας, ο ψεύτικος,

ο Πολύς και ο λίγος,

πολύ λίγος να νοιώσει των ανθρώπων το άληκτο κλάμα…